1- در قافیه معمولاً باید یک حرکت و یک حرف مشترک باشد. البته بعضی شعرای پیشین به همان

 یک حرف هم اکتفا کرده اند و گفته اند رعایت هر دو لازم نیست مثل:دعا و جلا،نبی و وصی

 و…

2- اگر یک کلمه می خواهد در دو مصراع به عنوان قافیه قرار گیرد باید حتما از نظر معنایی

 برابر نباشند. یعنی در مصراع اول به یک معنا و در مصراع دوم به معنای دیگر به کار روند.

 مانند قافیه در شعر معروف مولانا که می گوید:

کار پاکان را قیاس از خود مگیر             گر که باشد در نوشتن شیر، شیر

آن یکی شیر است، اندر بادیه                  وان یکی شیر است اندر، بادیه

آن یکی شیر است کادم، میخورد          آن یکی شیر است، کادم میخورد

که در مصراعِ اولِ بیتِ دوم منظور از بادیه، کاسه یا ظرف نوشیدن آب است. در حالی که در مصراعِ دومِ بیتِ دوم منظور از بادیه بیابان است. همچنین در مصراع اول بیت دوم واژه ی شیر به معنای شیر خوراکی و در مصراع دوم شیر درّنده ی بیابان می باشد.

به حروف مشترکی که در هر قافیه وجود دارد حروف قافیه می گویند.

مانند:((اشت)) در کاشت و نگاشت

برای شعر تعاریف زیادی شده است.برخی آنرا موزون می نامند و

می گویند وزن ملازم شعر است ، اما برخی آنرا بدون وزن می نامند

، دسته ی سوم می گویند هم می تواند وزن داشته باشد و هم می تواند

داشته باشد.برخی می گویند که همواره شعر با تخیل همراه است

 و برخی می گویند چنین نیست.خلاصه تعریف کلی و عام شعر

عبارت است از:احساس درونی انسان که گاه با مایه ای از تخیل

همراه است .و شاعر حرف دلش را می تواند بدین طریق بیان کند.